what. the. duck.

Hindi ako gaanong mahilig sa halo-halo. Mas gusto ko ang *insert prutas here* con hielo. Pero minsan sa mainit-init na panahon, hindi mo din maiiwasan na hanap hanapin ang sarap ng pinaghalo-halong sangkap ng halo-halo (wow so paulit-ulit lang). Ube, leche flan, pinipig, kaong to name a few of my favorite sangkaps. Pero isa din sa mga paborito ko ay ang lasa ng yelo na may gatas.

Strawberry-flavored ang ice cream at ang syrup na red na iyong nakikita. Kaya ito ay Strawberry Kachang. Sa may bowl part ay iba't ibang sangkap na mala-halo halo tulad ng kaong, gulaman, beans, etc. Ang nakakatuwa dito ay ang presentation ng product. Nakaka-aliw at mukhang katakam-takam. Ito pa ang isa:






Iyan naman ang Rainbow Kachang. May candy sprinkles na nilalagay sa gilid instead of syrup. Endless ang types of Kachang dito. Pero sa totoo lang may kamahalan ang presyo nila. Hehe. Pero oks na, isang ganyan share share na kaming tatlo. Di na rin masama.

Oh I miss home. Kahit pa dalawang linggo pa lang ako dito sa banyagang bansa. At isa sa mga namimiss ko sa bansang sinilangan ay ang mga naglalako ng kung anu-ano sa kalye with matching pasigaw ng product effect. Oh yeah that's what I call ADVERTISING.

Anu-ano ang maiiisip mong ganitong mga products? Andiyan ang Balut, Penoy. Ang Binatog na di ko malaman laman kung ano nga ba ang lasa. Hopia, Mani, Popcorn. Meron din mga non-food thingies tulad ng Repair Payong Sapatos (pronounced: Ripeeeeeer Payung Sapatuuus).

Pero isa sa mga paborito kong lako-ed products ay ang Taho. Sa tuwi-tuwina naiibsan ni Manong magtataho ang aking gutom sa umaga through his paglalako. Ayoko nung sago na dinadagdag kaya sinasabi ko kay Manong kung pwedeng minus sago and plus soya na lang ang drama. Sa kadalasan naman ay pumapayag si manong. Eto rin nga palang taho ay ginamit ni Lingling na pang-flirt sakin sa pamamagitan ng pagdala sakin nito every morning sa office. Haha kinikilig naman daw ako.

Anyhow, mabuti na lamang meron din Taho dito sa banyagang bansa. Ang kasosyalang pangalan nito ay Beancurd at mabibili lang ito sa halagang nagrerange sa 1 - 1.60 SGD, depende sa kung saan ka bumili.

Hindi kulay brown ang arnibal na nilalagay nila. Pero same same. Although di ganoon katamis kaya I kinda like it better. Mas dekalidad din ang Soya na ginagamit kaya mas hindi nakaka-soya. Waw patawa haha.

Commercialized na din ang taho dito. Wala nga lang ang shouting product endorsement effect. Pero may mga stores na na yun ang specialty tulad ng Mr. Bean at Jollibean (na hindi daw associated sa Jollibee, pero same font, green nga lang. Click the names to see the product websites.)

Intro muna ng seryeng ito. Talaga nga namang napakasarap kumain. Ito ang pangalawang gusto kong ginagawa sa buhay ko. Una na syempre ang *toot*. Shempre hindi bastos yan, alam niyo naman adik ako matulog. Yung pangatlong gusto ko ay tumae, pero di naman kasi yun ang point ng seryeng ito so ayun. Sa ibang time na lang yun kung gusto niyo haha.

Anyhow, dahil sa ako ay nagmamatakaw sa kadalasan, naisipan kong medyo i-share na din tong aking mga "karanasan" sa larangan ng pag-lafang dito sa banyagang bansa. At ito ang unang entry.

Pinag-masdan ko si Manong ice cream-wafer sandwich vendor. Kumuha siya ng isang bloke ng parihabang ice cream. Saka niya ito hiniwa na parang keso. Nilagay niya sa gitna ng manipis na wafer saka binalatan (dahil kasama ang karton sa pag-hiwa siya). Masarap at malinamnam na proseso.

Alam ko na meron nito sa dairy queen. Pero iba ang level nito kasi parang dirty ice cream style. May manong na naglalako. At sa tabi sha ng eskwelahan. Sana sa susunod maabutan ko muli si manong. I love him. Hehe.