what. the. duck.

Kamakailan ay sumakabilang buhay ang pinsan ni docmnel na si Kuya Jori. Kahit sinong dumadalaw sa bahay nila ay magiging close ni Kuya, dahil sa kanyang loveable character and fun personality. May you rest in peace Kuya Jori. You will be missed.


Dahil sa post ni docmnel, nainspire akong isulat ang blog entry na ito. Ito ay entry tungkol sa pinsan kong sumakabilang buhay early this year, at naramdaman ko noon ang nararamdaman ni docmnel ngayon, tungkol sa kung gaano kabilis ang pangyayari.

And after half a year, it still remains.

-------------------------------------------

Introduction:

All Souls' Day. Holiday sa pinas. Ako? ito nasa trabaho dito sa bansang banyaga. AIDS (As If Doing Something) victim sa trabaho dahil walang tasks. Nakakaramdam tuloy ako ng pagka-emo. Iniisip ko kung anong ginagawa natin kung nasa pinas tayo ngayon.

Naniniwala ako sa life after death. Kaya sa ngayon, iniisip ko na masaya ka na sa kinalalagyan mo. Pero di ko pa din lubusang mapaniwalaan na wala ka na talaga. Ganun lang yun kadali. Namatay ka na. Poof, wala ka na, hindi ka na namin makakasama.

Matagal ka ng may sakit. Noon pa man sinasabihan na kami ng mga doktor na tanggapin na namin na hindi ka na tatagal. Unti-unting kinakain ng sakit mo ang functions ng internal organs mo. Buhay ka at naglalakad na kulang kulang ang proseso sa katawan. Pero ni hindi sumagi sa isip ko na ganun ka-aga mo kami iiwan. Lagi kong sinasabi, matibay ka. Madami ka pang kelangan gawin at patunayan. Aalagaan mo pa ang inaanak ko. Palalakihin siya ng maayos. Pupunta ka pa ng US para makasama ang kapatid mo. Ang dami pa, ang dami pa.

Hindi pa din ako makapaniwala kung paano umayon sa tadhana ang mga pangyayari. Hindi naproseso ang papeles ko sa bansang ito kaya kailangan kong umuwi sa pinas ng sandali. Hindi ko malaman noon bakit nangyayari sa akin yun, kung anong nagawa kong mali. Pero tinanggap ko na lang at nagpakasaya na uuwi ako at makakasama ko ang pamilya ko kahit sandali. Sinabi sayo ng nanay ko na uuwi ako. Ang nasabi mo noon, hindi mo alam kung makakatulog ka pa hanggang sa araw na umuwi ako sa pagkaexcited.

May pinangako ako sayo bago ako umalis. Once na magkaroon ako ng trabaho, padadalhan kita ng pampagamot buwan buwan. Masayang masaya ka nun na nakakausap mo ako sa webcam. Sabi ko pa sayo na maganda ang itsura mo sa araw na yun, mukhang walang sakit. Na kung lagi kang ganun ng ganun e gagaling ka sa sakit mo at magiging masaya tayong lahat.

The Story:

Nung araw na umuwi ako sinalubong mo ako sa bahay. Di mo sinasabi sakin na masama ang pakiramdam mo noon. Sinabi ko pa na huwag kang lumabas dahil mainit, masama sayo ang maarawan. Pinagluto mo pa ako ng chicharong bituka, dahil alam mo na wala noon sa bansang pinanggalingan ko. Masaya ka na kasama ako kahit pa wala akong mashadong pasalubong.

Ilang araw lang ang nakalipas ng mabalitaan ko na sumusuka ka daw ng dugo. Hindi kita malalapitan. Hindi ko kayang nakikita kang ganyan. Makita ko lang na nahihirapan ka iiyak na ako. Sinugod ka nila sa ospital. Mixed feelings, di ko alam anong iisipin ko. Anong dapat maramdaman.

Sabi nila, hindi ka na daw gumigising. Pinagdadasal ko, wag muna. Papadalhan pa kita ng pampagamot. Padadalhan pa kita ng mga damit, mga gamit. Pangako ko sayo yun. Di mo man lang ba aantayin yung time na yun? Hindi man lang ba ako magkakaroon ng chance na mas matulungan ka pa?

Sobrang ayaw ko sa hospital. Last time ako nagpunta, comatose ang lola ko. Ilang araw lang, namatay na siya. Pinapapunta nila ako, comatose ka na din. Ayokong isipin na ilang araw lang iiwan mo na kami.

Pero hindi ko alam kung bakit unang yaya pa lang sakin ng pinsan ko e napa-oo na ako.

Pagdating namin sa ospital, hindi kami pwedeng umakyat sa kwarto mo lahat. Kelangan padalawa-dalawa lang. Pina-una ko na sila. Hindi ko alam kung bakit, pero mabigat talaga ang loob ko. Na parang hindi ko magugustuhan ang makikita ko.

Pag akyat ko sa kwarto mo, nakapikit ka, may tumutulong sa paghinga mo na nakapasok sa bibig. Sabi ko noon, lumaban ka. Eto ako. Eto mga pinsan natin. At ang kapatid mo uuwi galing US. Kaya mo yan, kaya mo yan.

Sa di malamang kadahilanan, nagkayayaan kami lahat na bumalik sa kwarto. Pinayagan kami ng guwardiya. Nasa tabi mo kaming lahat. Napansin namin na mabagal na ang paghinga mo. At napansin ng kapatid mo na hindi na ikaw kundi ang equipment na lang ang nagpapahinga sayo. Tinawag ang doktor. Naguluhan ako sa pangyayari, hindi ko malaman kung anong iisipin ko kaya bumaba na lang ako ng ospital.

Di katagalan, sinabi na ng pinsan ko na wala ka na. Iniwan mo na kami.

Conclusion:

Naalala ko ang birthdays mo simula ng magkasakit ka. Lagi kitang sinusurprise ng celebration, lagi ka din umiiyak. Ang wish ko para sayo, lagi ko sinasabi out loud. Sinasabi ko, more birthdays to come. As in.

Ganun lang kadali ang lahat. Wala ka na. Di na kita makakasama. Ni hindi ka nagparamdam sakin, maliban sa mga panaginip. Sa panaginip ko, buhay na buhay ka. Kasama kita, masaya tayo. Minsan hinihiling ko na sana ikaw ulit mapanaginipan ko kasi dun na lang kita makakasama ulit.

Alam mo ba, namimiss na kita. Sa pasko, uuwi ako. Makakasama ko pamilya natin. Pero kulang, wala ka dun. Last year, hindi man lang kita naregaluhan. Ngayon sa bawat regalong binibili ko para sa mga pinsan natin, iniisip ko na kung ano dapat ang ireregalo ko sayo. Sabi ko babawi ako sayo this year, kaso di na ako nagkachance. Sabi ko sayo bago ako umalis, na isipin mo na lang na mas magiging special ang time na uuwi ako kasi makakasama niyo ako ulit. Pero this time, wala ka na.

Kelan ko kaya matatanggap ito? Next year? 10 years from now? Hindi ko alam.

Hayaan mo Ate Net, aalagaan namin si KC.

Testing. Mic testing 1 2 3. 1 2 3. Test mic. Mic test.

Ahem. ahem. *feeedbaaaaaaaaaack*

Ahem. Ayan ayos na.

Hi datkom. Welcome back to me. tinetesting ko lang kung marunong pa ba ako magblog. Sobrang tagal na hiatus di ko na alam kung para saan itong white space na malaki sa gitna.

And so here I am. Pretending to back. Pinipilit magsulat ng may katuturan. Pinipilit ang sarili na "blogger ako! blogger ako!" pero sa totoo lang ang nasa isip lang e "sayang ang datkom!".

Sa totoo lang, hindi ko din mapaliwanag kung bakit ako nagmahabang hiatus. Hindi naman ako nashutdown sa online life. Lagi naman akong nagchecheck ng peysbuk, email at plurk. Pero hindi ako nagkakaroon ng urge na bisitahin ang blager. Heck hindi din nga ako nagbabasa ng blogs ng ibang tao. Bakit? Hindi ko alam. Paksiyet is me? Yeah, like i know right?

Ang isang posible dahilan na naiisip ko ay ang kaboringan ng buhay. Mashado nang naging stagnant. Naging monotonous ang mga pangyayari. Not that hindi ako masaya. Masaya naman ako. Hindi lang ako nagkakaroon ng inspirasyon to write something. Walang nangyayaring eventful or whatever churvalush.

E ngayon meron na ba? Wala pa din! Ipamukha ba? Gedemet.

Pero sa ayaw man ng lahat o sa gusto (kompyusing eh?) e eto na ang opisyal na pagbabalik ko sa mundo ng blogosperyo.

Drum roll...

I am back and I am here to keel all you bitses who dunat appreciate!

E so ano bang bago sakin ngayon?

1. Pumayat. (feeling ko lang. pero iba sabi ng weighing scale)
2. Humaba na ulit ang buhok.
3. Nagmove forward ang career.
4. Officially an OFW.
5. Nanilaw na ang white parts ng netbook ko.
6. Hindi na ako madalas magluto.

Mga hindi nagbago:

1. Height ko.
2. Ugali ko. Maldita pa din.
3. Bank account ko. Wala pa din laman.
4. Credit bill ko. Nadadagdagan at nadadagdagan pa din.
5. Masayahin pa din akong tao.
6. I still love you all. Kiss!!

O siya siya, busy na ako mag-isip ng susunod kong ibablog. Oh yeah, i am! I am excited sa bagong bago kong blogging life. Amoy pintura pa. Group hug!

Noong bata ako weird ang pananaw ko sa kasal. Weird siya in the sense na hindi makatotohanan. Ikaw ba naman lumaki sa tahanan na nagmamahalan ang mga magulang mo, na para bang araw-araw e bagong kasal pa lang sila. Iisipin mo din na ganoon ang mangyayari sa lahat ng ikinakasal.

Sa totoo lang sa huwes pa lang ikinasal ang parents ko bago ako ipanganak. Bata na ako nung ikinasal sila sa simbahan. Parang formality na lang kumbaga. Pero sa huwes man o sa simbahan walang ipinagbago. Masayang nagsasama ang mga magulang ko. Bilang isang batang mapagpangarap, iniisip ko din na ganoon ang mangyayari sa akin in the future.

Nung mga panahong naglalaro pa ako ng barbie, dahil lubos ang kalandian ko, iniimagine ko ang magiging kasal ko. Sa hilig kong manuod ng mga movies, medyo ipinapattern ko sa kanila ang mangyayari. Sa isang malaking simbahan, maganda ang dekorasayon, madaming taong nag-aabang, kasama ko ang dad ko naglalakad papunta sa altar. Nag-aabang doon ang lalaking tinatangi ko.

Op kors nung mga panahong iyon ang naiimagine ko na mapapang-asawa ko e yung taong kras na kras ko na ngayon e nakakakilabot na isipin. E ganun lang talaga medyo may kagagahan tayo at kabulagan noong kabataan.

Dumaan ako sa aking kompyusd (read: genderless) teenage years. Nung panahon na iyon naging desidido ako na hindi ako magpapakasal kailanman. Maaaring magkaroon ako ng anak, pero ayoko ng may asawa.

Nagimprove ang pananaw kong iyan, gusto ko na may asawa. Pero ayoko pa din ikasal. Kumbaga ay lib-in. Sa isip isip ko pareho lang naman yun. Bakit ko kelangan ikompormiso ang sarili ko sa isang lalaki? Ang dami pang hassle. Higit sa lahat magpapalit ako ng apelido! Nakakainis magpakasal. And after all it's just paper.

Pagkalampas ko ng kompyusd years naisip ko na ang benepisyo ng pagpapakasal. It's for the legalities. Dahil magiging conjugal na ang mga bagay bagay. At dahil mas tanggap ng mundo ang pagsasamang legal. Mas maraming benefits kumbaga kesa cons.

Shempre hindi din nalalayo sa isip ko yung konsepto ng pagiging engaged. Noong panahong mahilig pa akong magmunimuni at magdaydream, iniimagine ko ang pinakasweet na pwede gawing proposal sakin ng taong mahal ko para magpakasal. Andiyan yung luluhod siya sa harapan ko, kaso lang baka matawa ako. Pwede din yung iaannounce niya sa isang PA system kahit nakakahiya ng lubusan. Naisip ko pa nga yung kakain ako at pagkagat ko e merong singsing na buti na lang hindi ko nalunok.

Ayokong ianticipate yung mga bagay bagay kasi baka madisappoint ako pag hindi ganoon kabongga ang pagpopropose. Madali pa naman ako madisappoint lalo na kung nageexpect ako.

Nakakatawa lang na kahapon sa MRT bigla niya na lang itong sinabi sakin:

Mahal na mahal kita e alam mo yun? Pakasal na kaya tayo, will you marry me?

Inisip ko ng mga panahong yan na joke lang ang pagsabi niya. Pero sa totoo lang tumatak yang sinabi niyang yan sa utak ko. Hindi siya kasing fancy ng iniisip ko nung landi days ko. Hindi din siya makatotohanang approach. Pero lubos na galak ang dinulot sa sistema ko. Alam kong kung magpapakasal kami ay sa Registry of Marriages lang kami at walang kabonggahang magaganap. Pero alam mo yung kung darating ang pagkakataong tototohanin na ito, alam kong hindi ako makakatanggi.

Alam ko na, love ang factor. LOVE.

Kanina nagluluto ako ng salmon. Tanghalian namin ni eve. Papano nga ba magluto ng salmon?

How to cook Salmon the Pauee way:

-2. Pahiran ng kalamansi ang salmon.
-1. Lagyan din ng paminta.
0. Set aside. Maghanda na para sa pagluluto (make-up make-up ng konti para bongga)
1. Buksan ang kalan sa katamtamang ka-apoyan.
2. Lagyan ng sapat na olib oil ang kawali at ilagay sa ibabaw ng kalan (na may apoy shempre)
3. Do the wooden chorva test. Ilagay ang wooden chorva sa mantika, kapag ito ay bumubula-bula, mainit na ang mantika.
4. Ilagay ang salmon.
5. Matapos ang isang minuto ilayo ang kawali sa apoy para palamigin.
6. Kapag malamig na, ibaliktad ang salmon.
7. Lutuin muli ng isang minuto.
8. Serve hot.

Tsa-raan. Ayan na ang simpleng proseso ng pagluluto ng salmon. Simpleng proseso pero may kaakibat na matinding kalasanhaang di maalis-alis sa akin katawan. Isa akong walking salmon.

Nakaka-lungkot lang isipin na higit sa sarap na naidudulot ng salmon sa aking panlasa, may kapalit naman shang matinding kumakapit na amoy sa buo kong pagkatao. Kung iisipin, worth it nga ba ang lahat? Enough na ba ang sarap ng salmon para makoberan ang lansa?

Madalas gumawa ng desisyon ang mga tao kahit na siguradong may kapalit na hindi kaaya-aya, dahil sa dulo ng lahat may matatamasang katiwasayan. Matinding battle muna ang pagdadaraanan sa decision-making, bago mapagisipang worth it ang lahat. Pero in the long run, sapat na nga ba?

Hmm. Teka anong ka-emohan to. Makaligo na nga.