Comatose
Minsan gumagawa ka ng plano. Sa isip mo maganda pakinggan lalo na kung na-achieve mo na ang plan na ito. Pwedeng parte ng planong ito ang isang hindi masayang pangyayari. Kumbaga sakripisyo. Mas mapapabuti kung magaganap ang hindi magandang pangyayari iyon para maachieve ang end goal. Pero okay lang, kasi alam mo naman after ng lahat ng sakripisyo, pasasaan pa at darating ka din sa dulo ng plano mo.
Pero kumbaga sa ampalaya, ramdam na ramdam mo pa din ang pait higit sa sustansyang dala ng bwakanang inang gulay na yon. Kahit pa alam mong pwede siyang maging lunas ng sakit mong diabetes (read: dyabetes), sa bawat kagat nalalasap mo ang sumusuot sa dilang kapaitan ng gulay. Mahirap kainin pero kailangan. Mapait.
Pag sa iba nangyayari ang daling magbigay ng advice.
Naalaala ko ang isang trongoloid kong kaibigan na nagpunta ang muntik niya na maging gelpren sa davao. Sa bawat sambit niya ng mga salitang:
"Me sad."
Sabay ang pagtulo ng luha at pasulpot sulpot na pagsuka dala ng taksil na mga alak. Sabay hagod sa likod niya at sinasabi kong okay lang yun at sundan na lang niya. Tutal nasa Pilipinas lang din naman at madaling macontact.
Wow so galing naman me magadvise.
Pakeng shet ang hirap pala.
2 months maikli lang yun sasabihin ng mga tao. Pero sa unang mga oras pa lang gusto ko na maging beat at maghibernate. Sad lang malamang bawal ang bear sa eroplano.
Over OA talaga ang reaction ko. Ayokong isipin pero sumusuot sa kokote kong mumunti.
Buti pa laptop ko kayang maghibernate.
Mas malapit pa ang Singapore kaysa Davao.
Sarap ngumata ng sandamakmak na Ampalaya.
Hmm, ngayon lang ako hihiling Sayo ng matindi tindi. Please please alagaan Niyo siya.
Pero kumbaga sa ampalaya, ramdam na ramdam mo pa din ang pait higit sa sustansyang dala ng bwakanang inang gulay na yon. Kahit pa alam mong pwede siyang maging lunas ng sakit mong diabetes (read: dyabetes), sa bawat kagat nalalasap mo ang sumusuot sa dilang kapaitan ng gulay. Mahirap kainin pero kailangan. Mapait.
Pag sa iba nangyayari ang daling magbigay ng advice.
Naalaala ko ang isang trongoloid kong kaibigan na nagpunta ang muntik niya na maging gelpren sa davao. Sa bawat sambit niya ng mga salitang:
"Me sad."
Sabay ang pagtulo ng luha at pasulpot sulpot na pagsuka dala ng taksil na mga alak. Sabay hagod sa likod niya at sinasabi kong okay lang yun at sundan na lang niya. Tutal nasa Pilipinas lang din naman at madaling macontact.
Wow so galing naman me magadvise.
Pakeng shet ang hirap pala.
2 months maikli lang yun sasabihin ng mga tao. Pero sa unang mga oras pa lang gusto ko na maging beat at maghibernate. Sad lang malamang bawal ang bear sa eroplano.
Over OA talaga ang reaction ko. Ayokong isipin pero sumusuot sa kokote kong mumunti.
Buti pa laptop ko kayang maghibernate.
Mas malapit pa ang Singapore kaysa Davao.
Sarap ngumata ng sandamakmak na Ampalaya.
Hmm, ngayon lang ako hihiling Sayo ng matindi tindi. Please please alagaan Niyo siya.
