what. the. duck.

Since isa akong taong natural na epal sa mundo, hindi ko madalas mafeel yung na-out of place or naiilang. Kahit madalas hindi ko alam or wala ako sa pinaguusapan, kaya kong magspace out na lang basta basta at naturally hindi na ako magiging OP.

So medyo bago ako sa pakiramdam na ito. Sobrang nakaka-ilang.

Naalala ko yung mga estudyante ko dating Koreans. Merong time na dalawa ang students ko in a session. Yung isa marunong magtagalog. Kapag nag-uusap silang dalawa ng Korean e bigla na lang ako magsasalita ng tagalog. Maiintindihan nung isa at sisimulan na ako kausapin. Para kasing nagmamalaki sha na marunong sha mag-filipino kaya mag-aangas sha at kakausapin ako. Instant in place na ako agad.

Ibang iba yung feeling na nakikiramdam ka kung naiintindihan ka ng kausap mo. Kahit pa common language kayo, dahil mag-kaiba kayo ng accent ang hirap magkaintindihan. Mapapakamot ka na lang sa ulo (or kung saan mo man gusto) pero di pa din kayo magkaintindihan.

Kasalanan ito ni Babel e. Tama ba yun ba yun, tao ba si Babel? Or tower? Haha. Basta kung di dahil dun hindi magiging instant iba iba ang language ng mga tao. Shet. haha.

Oh well life's like that. Eventually makakasanayan rin.

Buri naalis ko yung Korean-English accent na na-adapt ko sa trabaho dati. Kung nagkataon, mas lalong mahirap harhar.

O siya lunch time.

Dahil nga sa maulan ngayon, habang naglalakad ako kanina ay nagmukhang obstacle relay ang daanan ko. Iniiwasan ko ang mga putik, baha at ang sandamakmak na palaka. Ang matindi-tindi pa doon ay napaka-unstable ng pwesto ng mga palaka. Dahil sila ay nabubuhay ay may tendency silang gumalaw. At worse, tumalon. At worst, tumalon papunta sayo.

Putek yan takot pa naman ako sa palaka. Buti sana kung ito ay mga palaka lang. Kaso mga PALAKA sila. Gigantic slimey jumping things. Iwas mode man ako kanina, sadyang ginusto ng pagkakataon na malundagan ako ng palaka. At magtitili ako sa gitna ng kadiliman.

Sana man lang, yung mga palakang yun andun kapag umaga. Tuwing umaga kasi may grupo ng kabataan dun na aalis na ako at babatiin ako ng "Hi Ate, ingat po kayo." Nung mga unang pagkakataon hindi ko pa sila pinapansin. Pero nung mga ika-32nd time na e natatawa na ako. Sa ngayon ay nagha-hi na ako pabalik. Kung andun ang mga palaka sa mga pagkakataong yun, malamang sa malamang magagamit ko naman ang mga batang yun para tabuyin ang mga palaka sa daraanan ko, bayad man lang sa araw araw na pagHi ko sa kanila. Haha ayos ba.

Kung hindi lang kadiri yang mga frog na yan, marerealize ko din sana na medyo may pagka-cute sila. Isipin mo kulay green sila, slimey, malaki ang eyes, malaki ang mouth, weird ang feet, mahaba ang tongue. Eeew, kadiri talaga sila. Hindi talaga cute.

Pero sige they do jump high. Super cool. Parang super powers nila yun. Dala na din shempre ng physical structure nila kaya sila nakakatalon ng mataas. Nakakainggit yung taas ng pagtalon nila. Parang sobrang saya nila kaya nakakatalon sila ng ganun kataas.

Pero naman kasi e!! Bakit kasi kelangan sila maglapitan at maglabasan sa mga panahon na nakahigh heels ako! Por juice po santos, ang hirap kaya magtatakbo. With matching ingat pa kasi like i might apak my deadly heels sa head nila and their juicy blood may like make talsik to my feet! haha kunwari concerned ako sa kanila no pero sa totoo lang nakakadiri lang talaga.

Bakit kasi ang slimey nila e. Nung natalunan ako minsan ay nagiwan ng nakakadiring texture ng fluid sa damit ko yung creature. My golly! Kulang na lang e umiyak ako dun. Pero shempre exag yun. Di yun totoo. Stir ko lang. Namemeke lang ako. Gets the points?

E yun lang naman. Sana kasi di na lang sila nagbabarge ng privacy ng tao. May karapatan naman akong maglakad dun no! Kalsada naman yun at di damuhan kaya wag nila sabihing nangeepal ako sa lugar nila. Ako ang tama dito, at kung madamage man nila ako dapat silang magbayad.

Ano nga ba ang currency ng mga palaka? Sabagay nasa pinas sila malamang peso lang din.

So ayun lang. I so love kermit but not his relatives. Shet ang arte ko pakshet kala mo may pera.

Merry Christmas frogs!! (paki-translate na lang sa frog talk)

I think there is something wrong with the flu shot I took last June.

Oo. Hindi ako nagkatrangkaso. Hindi tumaas ang temperature ko more than 37 degrees. Kahit anong thermometer pa ang gamitin ko sa kilikili man o sa kung sang part pwede isuksok yan wala di talaga. Wala akong lagnat or sinat or binat or kung anumat. (pun intended)

Pero takteng yan, kasama ng pakiramdam ko no! Mahapdi ang feeling kapag hinahawakan ako ng kung sino (kahit yung di malaswang way. uuuy utak!) Nung naliligo ako ang sakit ng dampi nung tubig sa balat ko. At ayoko ng hanging galing sa iliktrikpan. It harts!

Malakas ang katawan ko at pwede ako makipagkulitan. Pero ang init ng pakiramdam ko sa loob. Kapag napahiga ako ramdam na ramdam ko ang sama ng pakiramdam. Pero wala e, wala akong lagnat.

Parang mas gusto ko pang may trangkaso na lang ako kesa ganito no. Internal sickness. Ni hindi ka papakitaan ng pag-aaruga kasi wala ka naman sakit (but since over OA akong tao, shempre umubra pa din ang drama ko para alagaan ako hihi). Mas okay pa yung trangkaso at least alam kong may virus ako kung bakit nagkakaganito. Takte this is madness!

Uminom na lang ako sa biogesic. Kahit walang laman ang tiyan safe yun. So pano? Ingat! (ala Sir Armando)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Speaking of sakit, masakit man sa loob ko pero minsan may mga bagay kang kelangan tanggihan.

Minsan iniisip ko kung mali nga ba yung ginawa ko. Yung sumubok ako. Pero sa simula pa lang alam ko naman na di ko tatanggapin. Meron na akong mga plano simula pa lang pero sinubukan ko pa rin. Para lang din makita kung ano nga bang maibibigay nila. At kung kaya ko ba ang mga hamon na ibibigay nila sakin. Feeling participantes kumbaga.

Sa totoo lang mahirap talaga ang mga challenges nila. Malakas lang talaga ang apog ko at confident. La rasa Valiente!

Pero di ko naman akalain ganun pala kahirap tumanggi kapag nagbigay na sila sakin. Akala ko sapat na ang isang liham ng pagtanggi pero hinabol habol pa ako ng mga tawag at text. Ang hirap naman sabihin sa mga mukha nila na di na talaga ako matitibag sa desisyon ko kasi shempre di ba may respeto din naman ako sa kanila.

Nanghihinayang na ako kung sa nanghihinayang dahil maganda naman talaga ang maaari nilang ibigay sakin at sigurado. Pero kung di ako magririsk ngayon, kelan ko pa yun gagawin? Kapag wala na talaga akong pag-asa?

Saka sana maintindihan nila na hindi lang naman pera ang nagdedesisyon sa buhay. Andiyan din ang tinatawag na cheque, este Pag-ibig. Naks. haha shet.

Pag nalaman kaya nilang sinusulat ko to sa Multiply (at blogger photocopy) magagalit sila sakin lalo? Hahaha. Ooops.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Huling linggo.

Pwedeng huling linggo ko na to na manirahan dito sa bansang sinilangan. Pero shempre di pa din natin alam kung babalik ako o hindi. Sabi nga ng kanta..

Kay tagal mo mang mawala, babalik ka rin..
Babalik..
At babalik ka riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin..

Alam mo yung nakakainis? Faulty yung timbangan ko. Di ko tuloy alam kung mageexceed na ako sa limit. Or kung pumayat ba ako talaga or pinapaasa lang ako ng weighing scale.

Ang hirap magempakshet, di ko malamang kung ano ba yung mga dadalhin ko sa hindi. At dahil nga sa limit, sad to say di ko pwedeng i-detach ang aparador ko, lagyan ng gulong at dalhin sa eroplano.

Dapat kasi winiweigh yung passengers. Tapos kung di mo nameet yung limit ng person weight, pwede mo idagdag sa bagahe mo. So sorry yung mga obese, excess baggage sila lagi. (No offense sa mga manas diyan hahaha)

Ang mahal pala maospital sa chorva. So dapat dito pa lang magaling na ako. Damn you sickness get away from me!

Mwah! Mamimiss ko kayong lahat. Shempre online pa din ako lagi. hehehe ^_____^