what. the. duck.

Since isa akong taong natural na epal sa mundo, hindi ko madalas mafeel yung na-out of place or naiilang. Kahit madalas hindi ko alam or wala ako sa pinaguusapan, kaya kong magspace out na lang basta basta at naturally hindi na ako magiging OP.

So medyo bago ako sa pakiramdam na ito. Sobrang nakaka-ilang.

Naalala ko yung mga estudyante ko dating Koreans. Merong time na dalawa ang students ko in a session. Yung isa marunong magtagalog. Kapag nag-uusap silang dalawa ng Korean e bigla na lang ako magsasalita ng tagalog. Maiintindihan nung isa at sisimulan na ako kausapin. Para kasing nagmamalaki sha na marunong sha mag-filipino kaya mag-aangas sha at kakausapin ako. Instant in place na ako agad.

Ibang iba yung feeling na nakikiramdam ka kung naiintindihan ka ng kausap mo. Kahit pa common language kayo, dahil mag-kaiba kayo ng accent ang hirap magkaintindihan. Mapapakamot ka na lang sa ulo (or kung saan mo man gusto) pero di pa din kayo magkaintindihan.

Kasalanan ito ni Babel e. Tama ba yun ba yun, tao ba si Babel? Or tower? Haha. Basta kung di dahil dun hindi magiging instant iba iba ang language ng mga tao. Shet. haha.

Oh well life's like that. Eventually makakasanayan rin.

Buri naalis ko yung Korean-English accent na na-adapt ko sa trabaho dati. Kung nagkataon, mas lalong mahirap harhar.

O siya lunch time.