what. the. duck.

I think there is something wrong with the flu shot I took last June.

Oo. Hindi ako nagkatrangkaso. Hindi tumaas ang temperature ko more than 37 degrees. Kahit anong thermometer pa ang gamitin ko sa kilikili man o sa kung sang part pwede isuksok yan wala di talaga. Wala akong lagnat or sinat or binat or kung anumat. (pun intended)

Pero takteng yan, kasama ng pakiramdam ko no! Mahapdi ang feeling kapag hinahawakan ako ng kung sino (kahit yung di malaswang way. uuuy utak!) Nung naliligo ako ang sakit ng dampi nung tubig sa balat ko. At ayoko ng hanging galing sa iliktrikpan. It harts!

Malakas ang katawan ko at pwede ako makipagkulitan. Pero ang init ng pakiramdam ko sa loob. Kapag napahiga ako ramdam na ramdam ko ang sama ng pakiramdam. Pero wala e, wala akong lagnat.

Parang mas gusto ko pang may trangkaso na lang ako kesa ganito no. Internal sickness. Ni hindi ka papakitaan ng pag-aaruga kasi wala ka naman sakit (but since over OA akong tao, shempre umubra pa din ang drama ko para alagaan ako hihi). Mas okay pa yung trangkaso at least alam kong may virus ako kung bakit nagkakaganito. Takte this is madness!

Uminom na lang ako sa biogesic. Kahit walang laman ang tiyan safe yun. So pano? Ingat! (ala Sir Armando)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Speaking of sakit, masakit man sa loob ko pero minsan may mga bagay kang kelangan tanggihan.

Minsan iniisip ko kung mali nga ba yung ginawa ko. Yung sumubok ako. Pero sa simula pa lang alam ko naman na di ko tatanggapin. Meron na akong mga plano simula pa lang pero sinubukan ko pa rin. Para lang din makita kung ano nga bang maibibigay nila. At kung kaya ko ba ang mga hamon na ibibigay nila sakin. Feeling participantes kumbaga.

Sa totoo lang mahirap talaga ang mga challenges nila. Malakas lang talaga ang apog ko at confident. La rasa Valiente!

Pero di ko naman akalain ganun pala kahirap tumanggi kapag nagbigay na sila sakin. Akala ko sapat na ang isang liham ng pagtanggi pero hinabol habol pa ako ng mga tawag at text. Ang hirap naman sabihin sa mga mukha nila na di na talaga ako matitibag sa desisyon ko kasi shempre di ba may respeto din naman ako sa kanila.

Nanghihinayang na ako kung sa nanghihinayang dahil maganda naman talaga ang maaari nilang ibigay sakin at sigurado. Pero kung di ako magririsk ngayon, kelan ko pa yun gagawin? Kapag wala na talaga akong pag-asa?

Saka sana maintindihan nila na hindi lang naman pera ang nagdedesisyon sa buhay. Andiyan din ang tinatawag na cheque, este Pag-ibig. Naks. haha shet.

Pag nalaman kaya nilang sinusulat ko to sa Multiply (at blogger photocopy) magagalit sila sakin lalo? Hahaha. Ooops.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Huling linggo.

Pwedeng huling linggo ko na to na manirahan dito sa bansang sinilangan. Pero shempre di pa din natin alam kung babalik ako o hindi. Sabi nga ng kanta..

Kay tagal mo mang mawala, babalik ka rin..
Babalik..
At babalik ka riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin..

Alam mo yung nakakainis? Faulty yung timbangan ko. Di ko tuloy alam kung mageexceed na ako sa limit. Or kung pumayat ba ako talaga or pinapaasa lang ako ng weighing scale.

Ang hirap magempakshet, di ko malamang kung ano ba yung mga dadalhin ko sa hindi. At dahil nga sa limit, sad to say di ko pwedeng i-detach ang aparador ko, lagyan ng gulong at dalhin sa eroplano.

Dapat kasi winiweigh yung passengers. Tapos kung di mo nameet yung limit ng person weight, pwede mo idagdag sa bagahe mo. So sorry yung mga obese, excess baggage sila lagi. (No offense sa mga manas diyan hahaha)

Ang mahal pala maospital sa chorva. So dapat dito pa lang magaling na ako. Damn you sickness get away from me!

Mwah! Mamimiss ko kayong lahat. Shempre online pa din ako lagi. hehehe ^_____^