eskapo
Napanood ko kelan lang sa HBO yung pelikulang Alcatraz. Nakakatakot yung theme ng pelikulang yun. Isipin mo na nakakulong ka sa isang bilanggong nasa isang isla. Makatakas ka man alam mong dagat din ang paligid nun. Sabi nila dun daw nilalagay yung nuknukan na ng bigat na kasalanan na mga kriminal.
Pero sa pelikula, nakatakas sila. Hindi na nakita ang mga katawan nung mga nakatakas kahit nag search na sila sa buong dagat, sa buong paligid. After a while, shinut down ang Alcatraz. Nice waste of money.
True to life nga daw yun e. Pero hindi natin alam kung nabuhay pa yung mga nakatakas. Kahit anu pa man nakatakas pa din sila, sa pagkakabilanggo, at kung namatay man sila, sa buhay na ito.
Minsan parang ang sarap sarap magtago na lang sa kung anong nangyayari sayo. Parang ang sarap tumakbo ng tumakbo ng tumakbo palayo sa lahat ng komplikasyon na meron ka sa buhay. Pero sa realidad, alam mo namang kay tagal mo mang mawala, babalik ka rin. Para ka lang tumakbo ng tumakbo sa isang treadmill. Nakakapagod, nakakahina, pero di ka umuusad. Pero at least nakakapayat.
Sabi nila laughter is the best medicine. Pero kung iisipin, healthy rin minsan na magmukmok ka lang sa isang tabi. Ika nga e maging emo. Para bang nakikipagtaguan ka pero magpunta ka sa pwesto mo na hindi ka na talaga makikita, at di ka na dun lalabas hangga't di natatapos yung laro. Sawa ka na maging taya, sawa ka na din makipag-unahan parang mag-save sa base.
Ang saya nga minsan magsuot ng hood. Ika nga ng kaibigan kong si EJ, para tong proteksyon from something not physical. Kumbaga naitatago ka niya sa kung ano mang gulo na andiyan lang sa tabi tabi at readyng ready na pumasok sa utak mo. Well, screw them, you got the hoodie. Parang may special powers yung hood na kahit anong metaphysical element ay magbobounce palayo. Tagong-tago ka sa realidad.
Advise din sakin ng kaibigan kong si Chris, kung iiyak daw ako dun ako sa fire exit. Napakasymbolic nga naman ng lugar na yun. Isipin mo na nakakatakas ka gamit ang exit na yun sa kung anu mang problema meron ka. Ibuhos mo lahat ng luha mo sa exit, at pag pasok mo sa buhay mo dapat di na sila kasama. Kung sa bahay siguro, pwede ka na umiyak habang ibinabalik mo sa kalikasan ang nasasaloob mo sa loob ng banyo. Dapat pagka-flush, naiflush mo na din lahat ng problema mo.
Kung magpapakamatay ka naman, isipin mo na lang na pahihirapan mo pa yung mga kamag-anak mo sa pagpapalibing sayo. Hanggang sa kabilang buhay mag-eemote ka. Dahil isa kang malaking pabigat. Iiyak pa sila ng matindi-tindi sayo. Hanggang sa kabilang buhay may problema ka. E ganun din pala, bakit ka pa pupunta dun. Mahal ang pamasahe.
O sige na, tayo na ang hindi makapag-eskapo. Tayo na ang hindi makapagtago. Kahit naman ata anung gawin kailangan pa din harapin lahat ng komplikasyon, lahat ng gulo sa buhay. Kaya siguro mas mabuti pang matulog na lang. Beauty sleep. Bukas haharapin mo na problema mo. Pero at least maganda ka di ba. ^_^
Pero sa pelikula, nakatakas sila. Hindi na nakita ang mga katawan nung mga nakatakas kahit nag search na sila sa buong dagat, sa buong paligid. After a while, shinut down ang Alcatraz. Nice waste of money.
True to life nga daw yun e. Pero hindi natin alam kung nabuhay pa yung mga nakatakas. Kahit anu pa man nakatakas pa din sila, sa pagkakabilanggo, at kung namatay man sila, sa buhay na ito.
Minsan parang ang sarap sarap magtago na lang sa kung anong nangyayari sayo. Parang ang sarap tumakbo ng tumakbo ng tumakbo palayo sa lahat ng komplikasyon na meron ka sa buhay. Pero sa realidad, alam mo namang kay tagal mo mang mawala, babalik ka rin. Para ka lang tumakbo ng tumakbo sa isang treadmill. Nakakapagod, nakakahina, pero di ka umuusad. Pero at least nakakapayat.
Sabi nila laughter is the best medicine. Pero kung iisipin, healthy rin minsan na magmukmok ka lang sa isang tabi. Ika nga e maging emo. Para bang nakikipagtaguan ka pero magpunta ka sa pwesto mo na hindi ka na talaga makikita, at di ka na dun lalabas hangga't di natatapos yung laro. Sawa ka na maging taya, sawa ka na din makipag-unahan parang mag-save sa base.
Ang saya nga minsan magsuot ng hood. Ika nga ng kaibigan kong si EJ, para tong proteksyon from something not physical. Kumbaga naitatago ka niya sa kung ano mang gulo na andiyan lang sa tabi tabi at readyng ready na pumasok sa utak mo. Well, screw them, you got the hoodie. Parang may special powers yung hood na kahit anong metaphysical element ay magbobounce palayo. Tagong-tago ka sa realidad.
Advise din sakin ng kaibigan kong si Chris, kung iiyak daw ako dun ako sa fire exit. Napakasymbolic nga naman ng lugar na yun. Isipin mo na nakakatakas ka gamit ang exit na yun sa kung anu mang problema meron ka. Ibuhos mo lahat ng luha mo sa exit, at pag pasok mo sa buhay mo dapat di na sila kasama. Kung sa bahay siguro, pwede ka na umiyak habang ibinabalik mo sa kalikasan ang nasasaloob mo sa loob ng banyo. Dapat pagka-flush, naiflush mo na din lahat ng problema mo.
Kung magpapakamatay ka naman, isipin mo na lang na pahihirapan mo pa yung mga kamag-anak mo sa pagpapalibing sayo. Hanggang sa kabilang buhay mag-eemote ka. Dahil isa kang malaking pabigat. Iiyak pa sila ng matindi-tindi sayo. Hanggang sa kabilang buhay may problema ka. E ganun din pala, bakit ka pa pupunta dun. Mahal ang pamasahe.
O sige na, tayo na ang hindi makapag-eskapo. Tayo na ang hindi makapagtago. Kahit naman ata anung gawin kailangan pa din harapin lahat ng komplikasyon, lahat ng gulo sa buhay. Kaya siguro mas mabuti pang matulog na lang. Beauty sleep. Bukas haharapin mo na problema mo. Pero at least maganda ka di ba. ^_^
0 ang naki-usyoso:
Post a Comment