mas masarap ang cellfone kung isasawsaw sa suka
Ingredients:
1 Cellular Phone*, preferably an iPhone
1 cup vinegar, preferably silverswan
Procedure:
1. Dip cell phone in vinegar.
2. Consume.
*If cellular phones are not available, you can also use your PDA, laptop or your new Rolex.
Tannix, sana ma-i-post mo ang larawan ng putaheng ito. ^_^
Kaninang umaga pagkagising ko gutom na gutom ako. Initial thing pa naman na ginagawa ko pagka-gising ay mag-internet. So paglingon ko sa laptop ko nagutom ako lalo at gusto ko na sana kainin ang mouse ko.
Ang problema, wala nga pala akong mouse. Crap.
Tsk tsk. Pagkakataon nga naman.
Mabuti na lang mabait ang nanay ko. Ipinagluto niya ako ng sopas. Masarap ang sopas lalo na at gutom na gutom ka. Lalo na sa linggo ng umaga. Kasama ko pang kumain ang buo kong pamilya. Very nice Sunday family bondingan.
Kung hindi ako naipagluto malamang e nasimulan ko nang ngasabin ang celpown ko. Mukha kasi sha talagang masarap. And the tiny parts look crunchy.
Sabi nga ate ko kanina, "Anu ba tong cellfone ko andami nang gasgas."
Naisip kong emo na sagot "Buti ka panga cellfone lang, ako buhay."
Pero shempre di ko sinabi yun. Baka batukan pa ako nun at gumulong sha sa kakatawa. Kahit nga ako natatawa ako sa statement na yun. Imagine paano magkakagasgas ang buhay? E wala naman yun solid surface. Hahaha so funnyyyy.
In line with that tuloy nakaisip ako ng few lines na may konek sa cellfone at buhay. Kaso ayoko na ilista dito. Parang andalas ko na kasing naglilista ng bagay bagay.
Pero parang nakakabitin, kaya sige maglilista na din ako ng iilan.
1. Ang buhay parang nokia N series. Maganda, madaming features, pero komplikado. At kung masira, ang hirap ayusin. Kung maayos man, sobrang laki ng cost. Pero kung maayos na ulit, everything is worth it.
2. Ang buhay minsan parang cellfone. Minsan malolowbat ka, minsan pa nga maeempty bat. Pero at least pag naicharge na from empty bat, mas matagal ka nang maglalast. Matagal man ang charging time, alam mong magiging okay lang din ang lahat in the end.
3. Ang buhay parang cellfone, mag-aalert kapag may bagong message na parating. Pero yung owner yung may discretion kung babasahin ba niya yung message or idedelete agad. At kung binasa man niya, choice pa din niya kung rereplyan or iignore.
4. Ang buhay parang cellfone, pwedeng palitan ang housing. Pero it's still the same phone underneath.
Necessity na ang cellfone ngayon no? Nakakatawa kasi dati naman hindi naman kelangan ng cellfone. Kahit kapag magkikita, definite yung plans. Ngayon parang lagi na lang "text text" na lang.
Kelan lang nagkaroon kami ng dilemma ng taong madalas kong kinikita. Pano tinopak ang globe. Hindi namin malaman san ba kami magmeemeet. Kasi parang lagi na lang kaming nagtetext ng "San ka na?" kapag andun na. Buti na lang at naisipan namin magantayan sa same place. Ayun nagkita kame.
Pero nakakalungkot yung dependence sa cellfone. Parang ang bawat lakad ngayon isa nang malaking kalabuan. Hindi na definite ang lahat ng plans. Dahil nga pwedeng magtextan na lang.
Minsan old fashioned ako, kaya pag ako ang nagplano, gusto ko clear. May eksaktong lugar at oras ng pagkikitaan. At ayoko ng late. Dapat definite ang lahat.
Pero ako naman pasaway kapag iba ang nagplan. Madalas pa nagugulat na lang sila at andun ako. Kasi hindi naman ako nagconfirm. Ewan malabo talaga ako.
Isa akong taong hindi mahilig magtext. Or sa ngayon ganun ako. Mas gusto ko kasi yung sa personal. At masakit lagi ang hinlalaki ko.
Buti na lang may sopas pa. Ipapa-init ko na lang. Nakakaramdam nanaman ako ng gutom. Ayokong ngasabin yung cellfone ko, madumi sha today.
1 Cellular Phone*, preferably an iPhone
1 cup vinegar, preferably silverswan
Procedure:
1. Dip cell phone in vinegar.
2. Consume.
*If cellular phones are not available, you can also use your PDA, laptop or your new Rolex.
Tannix, sana ma-i-post mo ang larawan ng putaheng ito. ^_^
Kaninang umaga pagkagising ko gutom na gutom ako. Initial thing pa naman na ginagawa ko pagka-gising ay mag-internet. So paglingon ko sa laptop ko nagutom ako lalo at gusto ko na sana kainin ang mouse ko.
Ang problema, wala nga pala akong mouse. Crap.
Tsk tsk. Pagkakataon nga naman.
Mabuti na lang mabait ang nanay ko. Ipinagluto niya ako ng sopas. Masarap ang sopas lalo na at gutom na gutom ka. Lalo na sa linggo ng umaga. Kasama ko pang kumain ang buo kong pamilya. Very nice Sunday family bondingan.
Kung hindi ako naipagluto malamang e nasimulan ko nang ngasabin ang celpown ko. Mukha kasi sha talagang masarap. And the tiny parts look crunchy.
Sabi nga ate ko kanina, "Anu ba tong cellfone ko andami nang gasgas."
Naisip kong emo na sagot "Buti ka panga cellfone lang, ako buhay."
Pero shempre di ko sinabi yun. Baka batukan pa ako nun at gumulong sha sa kakatawa. Kahit nga ako natatawa ako sa statement na yun. Imagine paano magkakagasgas ang buhay? E wala naman yun solid surface. Hahaha so funnyyyy.
In line with that tuloy nakaisip ako ng few lines na may konek sa cellfone at buhay. Kaso ayoko na ilista dito. Parang andalas ko na kasing naglilista ng bagay bagay.
Pero parang nakakabitin, kaya sige maglilista na din ako ng iilan.
1. Ang buhay parang nokia N series. Maganda, madaming features, pero komplikado. At kung masira, ang hirap ayusin. Kung maayos man, sobrang laki ng cost. Pero kung maayos na ulit, everything is worth it.
2. Ang buhay minsan parang cellfone. Minsan malolowbat ka, minsan pa nga maeempty bat. Pero at least pag naicharge na from empty bat, mas matagal ka nang maglalast. Matagal man ang charging time, alam mong magiging okay lang din ang lahat in the end.
3. Ang buhay parang cellfone, mag-aalert kapag may bagong message na parating. Pero yung owner yung may discretion kung babasahin ba niya yung message or idedelete agad. At kung binasa man niya, choice pa din niya kung rereplyan or iignore.
4. Ang buhay parang cellfone, pwedeng palitan ang housing. Pero it's still the same phone underneath.
Necessity na ang cellfone ngayon no? Nakakatawa kasi dati naman hindi naman kelangan ng cellfone. Kahit kapag magkikita, definite yung plans. Ngayon parang lagi na lang "text text" na lang.
Kelan lang nagkaroon kami ng dilemma ng taong madalas kong kinikita. Pano tinopak ang globe. Hindi namin malaman san ba kami magmeemeet. Kasi parang lagi na lang kaming nagtetext ng "San ka na?" kapag andun na. Buti na lang at naisipan namin magantayan sa same place. Ayun nagkita kame.
Pero nakakalungkot yung dependence sa cellfone. Parang ang bawat lakad ngayon isa nang malaking kalabuan. Hindi na definite ang lahat ng plans. Dahil nga pwedeng magtextan na lang.
Minsan old fashioned ako, kaya pag ako ang nagplano, gusto ko clear. May eksaktong lugar at oras ng pagkikitaan. At ayoko ng late. Dapat definite ang lahat.
Pero ako naman pasaway kapag iba ang nagplan. Madalas pa nagugulat na lang sila at andun ako. Kasi hindi naman ako nagconfirm. Ewan malabo talaga ako.
Isa akong taong hindi mahilig magtext. Or sa ngayon ganun ako. Mas gusto ko kasi yung sa personal. At masakit lagi ang hinlalaki ko.
Buti na lang may sopas pa. Ipapa-init ko na lang. Nakakaramdam nanaman ako ng gutom. Ayokong ngasabin yung cellfone ko, madumi sha today.
0 ang naki-usyoso:
Post a Comment